Si Bodoh at ang Buhay part 2

Copyright 2011 Johnny Domawa

All Rights Reserved

Disclaimer: Any resemblance to a person, living or dead is pure unintentional and unintended..

Tila nakalimutan na yata ni Bodoh ang kanyang prinsipyo sa pag-inom. Tila wala sa isip ay tinungga niya ang kanyang serbesa at wala namang patid si Kalbo na pinupuno ang baso kung kanyang nakita na ubos na ito. Kung gusto mang sawayin ni Tasyo si Kalbo ay minabuti lamang nito na hindi umimik. Unti-unti habang lumalalim ang kapit ng dilim ay nalasing na si Bodoh.

Unti-unting lumabas ang mga butil ng luha sa kanyang mata. Gawa siguro ng mga nakakimkim na mga agam-agam na pilit niyang hinahanapan ng kasagutan. Ano nga ba ang buhay? Para saan at tayo ay humihinga sa mundong ibabaw? Bakit tayo binigyan ng diyos ng mga taon na patuloy na dumarating at di naman natin kayang pabagalan o kaya palitan?

B: (sabay tungga) Ayoko na…

Natahimik ang lahat. Natigilan si Kalbo na akmang lalagyan ulit ang baso ni Bodoh. Tiningnan niya ng maige ang kanyang kaibigan at nagdesisyon na tama na ang kanyang panlalasing dito. Medyo nahiya sa kanyang sarili at binaba ang round pose at tinungga ang sariling baso na hindi niya ginalaw simula pa kanina.

Dahan dahang binaba ni Tasyo ang kanyang baso at tiningnan si Bodoh. Umuusad na ang mga luha sa pisngi ng nakakaawang binate at batak na batak sa mukha nito ang napakalalim na kalungkutan. Tumayo si Tasyo at nagpalabas ng isang malakas na buntong hininga. Kinuha ang magasin sa isang tabi at walang imik na nirolyo ito. Lumapit siya sa humahagulgol na lalaki, pansandaliang pinakinggan ang mga hinagpis nito at walang imik na tinaas ang kamay na nakahawak sa magasin

…at sabay biglang pinalo ang ulo ng umiiyak na binata gamit ang magasin…

T: GAGO!!!!!

Nabigla si Bodoh, bigla siyang umatras sa tama ng magasin at nahulog siya patalikod sa sahig. Biglang nawala ang kanyang pagkalasing at tama sa hindi inaasahang aksion ng matanda. Napatingin siya kay Tandang Tasyo ng mga matang may bahid ng takot at pagkamangha.

T: Ano ka ba? Bata? Hindi!! Isa kang matanda! … Sino bang maysabi sa iyo na maganda ang lahat ng landas ng buhay na iyong tatahakin? Sino ba ang maysabi sa iyo na lahat ng pinagplanuhan mo at lahat ng iyong paghihirapan ay pupunta sa iyo?

T: Hindi lahat ng iyong isasaing ay iyong kakainin… hindi lahat ng iyong pagpapaguran ay mapapasayo…

T: May mga magnanakaw at may mga maiitim ang budhi na susuntok sa iyo ng walang katuturang rason sa buhay na ito…

T: May maglalapastangan sa iyo. Ang salita mo sa iba na pilit mong ginagawa ay hindi pagkakahalagahan at kusang ibabasura ang mga magaganda mong intensiyon…

Inabot ni Tasyo ang kamay kay Bodoh na nakahandusay pa rin sa sahig at tinitingnan ang matanda ng di maikubling takot at pagkamangha.

T: Ganito ang buhay bata… Akala mo ba ay makukuha mo lahat ang gusto dahil sa ikaw ay mabuting tao… Hindi!

T: Ang buhay ay hindi mo kailanman puedeng makokontrol… at hindi lahat ng tao ay kusang magiging masaya ang buhay… lahat ay mamimilipit sa pait ng pagkabigo sa mga panaginip na hindi magkakatotoo. At hindi lahat ng mga tao na dapat na bigyan ng magandang buhay ay makakamit ito. Kung minsan ang mga hindi karapatdapat ang nakakakamit ng isang buhay na payapa at maganda…

T: Ganito ang buhay, bata…

T: Ihakbang mo lang ang iyong mga paa. Kaliwa pagkatapos kanan… saan ka man papunta, hakbang lamang ng hakbang… lilipas man ang panahon at di mo makamtan ang iyong ninanais o kaya ay hindi mo marating ang gusto mong marating… ay huwag mong ipagkait at ipatalo ang iyong mga hangarin sa buhay…

T: Tao ka Bodoh… ang hinaharap kahit man na ito’y nakaukit na sa bato ay nasa landas na iyong tinatahak ngayon… Harapin mo na isang lalaki…

T: Suntukin mo ang buwan, abutin mo ang mga bagay na sinasabi nilang hindi mo kaya… kahit na hindi mo man ito makamit, ngumisi ka sa kahulihulihan ng iyong buhay at sabihin sa mundo na, Gago!

T: At pag walang patutunguhan ang iyong buhay, gawa ka ng landas… bigyan mo ng katuturan ito pag walang magbibigay sa iyo. Isandal mo ang iyong katawan sa Diyos at lumakad ka…

T:…ang magpapatalo sa buhay ay talagang ‘talo’ na… huwag kang gago!

Namutawi sa loob ng kubo ang katahimikan. Dumadaloy ulit ang mga luha sa pisngi ni Bopoh pero ang mga luhang ito ay iba na sa hinagpis na tinulo ng mga ito kanina. Bumalik si Tasyo sa upuan at tinagay ulit ang kanyang serbesa.

Nakangisi si Kalbo na kanyang tinatago sa kanyang pag-inom.

Nakita ito ni Tasyo at binigyan siya ng matalim na tingin.

K: Hehe…

Umupo si Bodoh at inabot ang baso. Nilagok ang alak. Ng maubos ay kusa na niyang nilagyan ito at nilagok ulit. Tiningnan lang ng dalawang kainuman ang binata at sa labas ay tuluyang umitim ang kalangitan sa dilim.

Bog! Bumagsak ang ulo ni Bodoh sa mesa. Tulog…

K: Hehe…

Walang imik si Tasyo pero sa gilid ng kanyang paningin ay tinitingnan niya ngayon si Kalbo.  

T: E ikaw?

K: (napatingin kay Tasyo) Ako?

T: Oo ikaw

K: (ngumisi) Ba’t ako?, hahaha

T: (akmang kukunin ulit ang magasin pero napag-isipang wala ung silbi sa sitwasyon) Oo ikaw, ano naman ang direksiyon ng buhay mo?

K: (Napaisip at ngumisi ulit) …direksiyon ng buhay ko?...hmmm… wala ata e, hehe

T: (napailing at gustong sapakin ang Kalbo) E anong katuturan ng buhay mo?

K: Wheww, lalim naman ng tanong mo Lolo… (sumipsip sa serbesa) … ganito na lang siguro lolo… saan man ako iaabot ng alon sa buhay ay doon na ako… (nakita ang pagdilim ng mata ni Tasyo)… ala naman po akong matinding hangarin po e…

T: (tumaas ang kilay) Wala?

K: (tiningnan ng maige si Tasyo) Hehe, sabihin na nating meron Lolo, kung ito ay hindi ko talaga maabot, ipagpipilitan ko ba ang aking sarili?... o mas mamabutihin kung abutin na lang ng iba na mas karapat dapat pa sa akin?

T: (tumawa) Hahahaha! Ha! At sino namang may sabi sa iyo na hindi ka karapatdapat?

K: (ngumiti at parang nag-isip) Hmmm, may puntos ka doon lolo. Puede nga na mali ang aking akala sa aking sarili. Ngunit hindi natin maipagkakait na merong mga bagay sa mundong ito ang mas mabuting ibigay na lang sa iba kaysa ating hahawakan, di ba lolo?

K: …sabihin na nating, pabayaan ko na lang na iba ang liligaya… Sabihin na natin na ako ang duwag… at mabubuhay akong naghahari ang kalungkutan sa araw araw kong paghinga… sabihin na natin na mamamatay ako isang araw sa hinaharap na umiiyak sa labis na paghinagpis dahil hindi ko man lang magawang subukan na abutin ito man lamang…

K: …ngunit ang pagkakaiba siguro naming ni Bodoh ay ganito… akin ng tinanggap ito. Niyakap ko na ang kalungkutan lolo at aking nilalakad ang landas ng buhay na tanggap kong malungkot ito.

K: …pagsisisihan koi to alam ko at sa hinaharap pag di ko kakayahin, malamang magiging lasenggo ako o di kaya ay isang taong nakakulong sa sariling mundo, hehehe. Tsk! Huwag naman sana, hehe

Walang imik na kinuha ang magasin at nilapitan si Kalbo. Ngumiti si Kalbo at tumayo.

Pero di bumagsak ang pamalo ni Lolo Tasyo.

They stood thus, the old man with his arm raised high with the rolled magazine and Kalbo with his head hung low waiting for the inevitable thump of the makeshift pole.

But moments passed and Tasyo remained frozen. Then silently, the magazine fell with a dull sound on the floor and the old man turned away…

Kalbo watched the old man’s forlorn form leave the shack. He saw the tear in the old man’s eyes before he turned away. He smiled painfully. He understood the old man’s tears and his pain…

Perhaps someday, he will be Lolo Tasyo…

It was probably a tragedy that was worth repeating.

He sighed and turned to the dark sky, hiding his own tears in the darkness.

Barely audible, he muttered a word under his breath and lightly punched himself…

‘Gago…’